จะแบกอย่างอื่นได้อย่างไร หากตัวเองก็ยังแบกตัวเองไม่ได้

วันนี้เป็นวันที่ 2 ที่คุณภรรยา พาออกกำลังกาย แต่วิธีของเธอคือ กระโดดเชือก (ไม่รู้ใครแนะนำเธอมา) เพิ่งได้ลองเมื่อวาน กระโดดได้ที 2-3 ครั้ง ก็กระโดดต่อไม่ได้แล้ว ยากเหมือนกันนะเนี้ย ผิดจังหวะไปหมด จากนั้นก็ได้นั่งคุยกันหลายเรื่องและก็ได้ตกลงกันว่า ทุก ๆ วันต้องออกกำลังกายที่บ้านให้ได้อย่างน้อย ครึ่งชัวโมง และนี้ก็เป็นเริ่มต้นจากการตกลง แน่นอนก่อนเริ่มกระโดด ก็มีการวอร์มก่อนนิดหน่อยเพื่อให้กล้ามเนื้อได้ยืดหยุ่นบ้าง แต่เมื่อเริ่มกระโดนเชือก เหมือนเดิมครับได้ 3-5 ครั้ง ก็กระโดนต่อไม่ได้เหมือนขาไม่มีแรง เอ้าหรือเราวอร์มไม่พอหว่า ก็เลยเริ่มวิ่งเยาะ ๆ อีกนิดหน่อย แล้วเริ่มกระโดนใหม่ เหมือนเดิมเลย (คุณภรรยาก็หัวเราะเยาะอีก 555) ไม่เห็นจะดีขึ้นเลย ขาไม่มีแรงกระโดน คิดในใจเป็นเพราะข้อเท้าแน่ ๆ เลย ก็เลยเปลี่ยนวิธีวอร์มใหม่ คือ ตั้งสติแล้วใช้ขาเพียงขาเดียวยืน เพื่อวัดใจและร่างกายว่าจะทนความหนักและความปวดได้นานเท่าไร ฝืนตัวเองอยู่ซัก 2 – 3 นาที ก็เปลี่ยนข้าง แต่ไม่ใช่ง่ายนะครับยืนขาเดียวเพื่อแบกน้ำหนักทั้งตัว (อันนี้กรณีที่เพิ่งฝึกนะครับ ส่วนคนที่กำลังดีอยู่แล้วคงสบาย) ตอนที่พยายามฝืนตัวเองอยู่นั้น ก็แว๊บขึ้นมาในใจ “กะอีแค่ยืนเพื่อแบกตัวเองแค่นี้ก็ยังจะทนไม่ได้ จะได้แบกภาระอย่างอื่นได้ยังไงหว่า” คิดได้อย่างนั้นแหละก็เลยพยายามฝืนตัวเอง (กดดันใจและร่างกายตัวเอง) ทำอยู่นานพอควร ตั้งสติอีกรอบ คาดว่าครั้งนี้น่าจะต้องได้ซัก 10 น่านะ ผิดคาดครับ ได้ 50 ครั้งแบบต่อเนื่อง อ้าวว แหล่ววๆๆ การใช้ใจและร่างกายพยายามจะทำอะไรซักอย่างอย่างตั้งใจ มุ่งมั่น อดทน มันส่งผลต่อสิ่งที่เราจะทำมากเลยนะ แต่ก็นั้นแหละก่อนจะต้องแบกคนอื่น ต้องแบกตัวเองให้ได้ก่อนนะ

ขออนุญาตเจ้าของภาพจาก http://www.1442125mhz.com นะครับ เห็นแล้วคิดถึงตอนเป็นเด็กแบกข้าวแบบนี้ประจำ บางทีแบกกันหลายร้อยเมตรเลย (ว่าแล้วก็คิดถึงเพื่อน ๆ จัง)